Batang Nahimatay sa Sakit sa Klase — Guro Itinaas ang Kanyang Damit, Nakita ang Tiyan at Napasigaw Habang Tumatakbo Tumawag ng 911

Tahimik lang ang klase nang biglang bumigay ang maliit na batang babae na si Lira, 9 taong gulang. Gumuho siya sa sahig na parang naubusan ng lakas, habang ang mga kaklase niya ay napasigaw sa takot. Akala ng lahat, simpleng pagkahilo lang ang nangyari—pero ilang segundo lang ang lumipas, napatakbo ang kanilang guro, si Mrs. Ramos, at sa isang iglap ay nag-iba ang takbo ng buong pangyayari.

Si Lira ay kilala bilang tahimik, masipag, at palaging may baong ngiti sa klase. Wala siyang reklamo, wala ring ipinapakitang senyales na may dinaramdam. Kaya nang makita ni Mrs. Ramos na bigla siyang nawalan ng malay, agad siyang lumapit para alalayan ang bata. Niyakap niya ito, tinawag ang pangalan, sinubukang gisingin. Pero walang tugon.

Habang nakaluhod, napansin niyang napakainit ng bata—masyadong mainit, higit pa sa ordinaryong lagnat. Nagpasiya siyang tingnan ang tiyan ni Lira para malaman kung may pasa o anumang dahilan kung bakit bigla itong bumagsak. Dahan-dahan niyang tinaas ang damit ng bata. At sa sandaling iyon, napasigaw siya, nanginginig ang boses habang tinawagan ang 911.

Ang tiyan ng bata ay sobrang namamaga, parang may malaking bukol na pilit lumalaki sa loob. Ang balat ay tila namumula at numinipis, halatang matagal na itong pinapabayaan. Hindi iyon normal na pamamaga—isa iyong malinaw na senyales ng matinding sakit na hindi dapat minamaliit. At ang pinakamasakit, may mga bakas na parang tinatagalang tiisin ng bata, tila wala man lang nagsusubaybay o nag-aalaga sa kanya.

Sa ospital, mabilis na inasikaso si Lira. Ayon sa doktor, kung hindi siya agad nadala roon, ilang oras lang at baka hindi na siya huminga. Nagkaroon siya ng malalang impeksiyon sa kanyang tiyan na pinabayaan nang maraming linggo. Sa mga tanong-tanong ni Mrs. Ramos, doon natuklasan ang tunay na pinagmulan ng lahat.

Araw-araw, si Lira ay pumapasok sa paaralan nang walang reklamo dahil ayaw niyang maging pabigat. Sa bahay, hindi siya nabibigyan ng sapat na atensyon—ang kanyang ina ay laging wala, at ang kanyang madrasta raw ay madalas mainit ang ulo. Kapag sumasakit ang tiyan niya, binabalewala lang ito at sinasabihang nag-iinarte. Hanggang sa dumating ang araw na hindi na kinaya ng katawan niya.

Sa ospital, habang nasa ICU, hindi iniwan ni Mrs. Ramos si Lira. Siya ang nagbigay ng damit, pagkain, gamot, pati ang mga tawag na dapat ay responsibilidad ng isang magulang. Naluha siya habang pinapakinggan ang salaysay ng doktor—ang impeksiyon ay dulot ng matagal na hindi naagapan na kondisyon. Na kung may maagang sumuri o nagdala man lang sa health center, hindi aabot sa ganitong panganib ang bata.

Habang lumalalim ang imbestigasyon, doon nalaman ang masakit na katotohanan: si Lira ay ilang buwan nang nagrereklamo ng pananakit, ngunit imbes na dalhin sa ospital, madalas siyang pinapagalitan, sinasabihang nagpapapansin o nag-iimbento. Wala siyang boses sa sariling tahanan. Wala siyang kakampi—hanggang sa araw na nahimatay siya sa gitna ng klase.

Ngunit nagbago ang lahat dahil may isang guro na hindi nagbulag-bulagan. Si Mrs. Ramos ang naging dahilan kung bakit nabigyan ng pagkakataong mabuhay ang bata. Siya rin ang nagtulak na masilip ang kalagayan ni Lira sa bahay upang matiyak na hindi na muling mapapabayaan ang kanyang kalusugan.

Matapos ang ilang linggo, unti-unting bumuti ang lagay ni Lira. Bumalik ang ngiti, bumalik ang lakas, at unti-unti na rin siyang nakakalakad. Sa wakas ay may taong handang sumalo sa kanya—isang guro na hindi niya kadugo, pero siyang nagpakita ng tunay na pagmamahal na dapat ay matagal na niyang natanggap.

Maraming magulang at netizens ang nabigla sa kwentong ito. Marami ang nagtanong: Paano nakakayanan ng isang bata ang ganitong sakit nang walang nag-aalaga? Paano nagagawang balewalain ang hinaing ng isang batang hindi pa marunong ipagtanggol ang sarili?

At higit sa lahat, may ilang salita na paulit-ulit na binigkas ng mga sumubaybay sa kwento: Hindi dapat inaarte ang sakit ng bata. Hindi dapat binabalewala ang hinaing ng isang batang hindi marunong magsinungaling tungkol sa nararamdaman.

Ngayon, si Lira ay nasa pangangalaga ng mga awtoridad habang patuloy ang imbestigasyon sa kanyang kalagayan sa bahay. Ngunit isang bagay ang malinaw—ang pagligtas sa kanya ay patunay ng napakalaking papel ng isang guro na may malasakit. Kung hindi dahil kay Mrs. Ramos, baka isa na lang si Lira sa mga batang nawalan ng pagkakataong mabuhay dahil hindi sila pinakinggan.

Minsan, ang isang batang mahiyain at tahimik, iyon pa pala ang may pinakamatinding sigaw ng tulong.

At mabuti na lang, may isang guro na marunong makinig.